Kategori: Blog

Boğaz’ın incisi her zaman Arnavutköy olarak bilinirken, biz de Yunan ve Türk mutfağını harmanlayarak eşsiz Boğaz manzarası ile Arnavutköy’ün İncisi O Maestros…

Peki Arnavutköy’ün bu insanı içine alan buğulu havasının sebebi ne olabilir?

Biz bu soruya; ‘’ – Şüphesiz tarih! ‘’ demekten başka bir cevap bulamıyoruz.

“Bir Boğaziçi Hikâyesi / Mega Revma’dan Arnavutköy’e“ adlı kitabında Arnavutköy’ü Yunanlı yazar Skarlatos Vizantios; ‘’ 1500 yıl öncesinin tarihinden izler taşıyan Arnavutköy, Avrupa yakasında bulunan en güzel köylerden biri olarak tanınırmış. Rum halkı, lezzetli küçük midyeleri, ahşap evleri, yalıları, ayazma ve kiliseleri, camisi, sahil gazinoları, meyhane ve tavernaları, kokulu çileğiyle ünlüymüş. ‘’ bu şekilde anlatmış.

Hiçbir şey eskisi gibi kalmasa da Boğaz manzarası ile birlikte rakınızı yudumlarken veya Boğaz’a karşı derin bir nefes alıp o tertemiz havanın ve denizin sizi içine almasına mani olamayacağınız kesin…

İstanbul’un insanı büyüleyen bir havası olduğu tartışılamaz ama bazı yerler bir başka özel ve büyülü.

Bunların başında gelenlerden birisi de İstanbul Boğaz’ı…

Boğaz sizi hayattan birkaç dakikalığına uzaklaştırıp, hayaller dünyasına sürükler…

“İstanbul’da, Boğaziçi’nde
Bir garip Orhan Veli’yim
Veli’nin oğluyum
Tarifsiz kederler içinde
Urumelihisarı’na oturmuşum
Oturmuş da bir türkü tutturmuşum
İstanbul’un mermer taşları
Başıma da konuyor, konuyor aman, martı kuşları…”

Demiş Orhan Veli Kanık.

Mutlu edeceği kadar, kederler içinde şiirlerde yazdırdığı da söylenir.

Biz sizi Arnavutköy’deki penceremizden Boğaz ile buluşturarak farklı hayallere daldıracak ve küçük bir gezintiye çıkaracağız.

En mutlu, en hüzünlü…

Gününüz ne olursa olsun görüşmek dileğiyle!

Yemek yenilen yer değildir meyhane, anıların yad edildiği, dertlerin tasaların paylaşılarak çoğaldığı, kutlamalar derken, en büyük sorunların çözüme kavuşturulduğu bir dergah…

Adaptan geçiyor ya her mesele;

‘’Adabı vardır rakının.
Önce kiminle içtiğini bileceksin,
sonra kime içtigini.
Değecek mesela içtiğin meseleye.
Ya keyfe içeceksin,
laf getirmeyeceksin kadehindekine.
Çünkü kolay kırılır rakı kadehi.
Bir de masada olmayana,
olsun istediğine içeceksin. ‘’

Sarhoş olmak istersin ve olursun ama bunu zevkle yapmak bir meziyet ister. Sohbetle dolu bir sofrada, tadımlık mezeler ve rakı ile saatlerce sürecek, çakırkeyf ile başlayıp masadan arkadaşlarınız veya sevdiklerinizin omuzlarında gülen yüzler ile kalkabileceğiniz…

İyisi ve kötüsüyle geçirilen tüm gecelerinize!

Çocukluk anıları, gençlik anıları… Hepsi farklı farklı hatıralar bırakmıştır bizde. Uçurtma gördüğümüzde gülümseten, sırtında çanta olan bir öğrenciye baktığımızda lise sıralarına özlem oluşturan anılardır bunlar ve tabi her zaman görüşemesek de gönül bağımız olan dostlarımızla olan anılarımız…

Anlatmaya kalksak en saf gülüşümüze ortak olan, en sevinçli anlarımızda yanımızda olan, aşık olduğumuzda karşımızdakine söyleyemesek de duygumuzu hiç bekletmeden anlattığımız dostumuzla neden görüşemediğimizin bahaneleri vardır. Aramız açıldığından, samimiyetin bozulduğundan değildir bu görüşememe; ilk karşılaşmada, ilk görüşmede her şey kaldığı yerden devam eder. İşte böyle bir dost arar ‘Ne yapıyorsun bu akşam, görüşemiyoruz uzun zamandır’ der, hatıraların canlanır ve ‘Tamam’ der gidersin, tokuşan bardaklarda gülümsemeye gidersin. Eskiyi yad etmeye; çocukluğun saflığını hatırlamaya, gençliğinin heyecanını tekrar yakalamaya gidersin.

Müziklerimiz ve mezelerimizin size eşlik ettiği, anıların canlandığı ve saf tebessümlerin yüzünüze vurduğu böyle günlerde görüşmek üzere.

İnsan anlatmak ister, içinde tutmak istemez. Söz tam dile gelir, içeriden bişey izin vermez. Gönül anlat der dil izin vermez. Dil ikna olmamıştır gönlün yangınına… Dostane bir söz işitir kulak; ‘Gel bu akşam bir çilingir sofrası kuralım’ , ‘Tamam’ deyiverirsin bir anda.

Kurulur çilingir sofrası, rakılar tokuşturulur. Bir yudum rakı aldın mı, gönül artık dili dinlemez; dil de gönle mani olmaz. Dedik ya çilingir sofrası diye, gönlün kilidi açılmıştır artık.

Bu sofra diğerlerinden farklıdır; sır yoktur bu masada, her şey içten geldiğince anlatılır. Bu sofradan dışarı söz gitmez, burada konuşulan burada kalır; adap böyledir.

Kafesten çıkan kuş nasıl ki durmadan kanat çırpar, dilediğince uçar; gönül de böyle dile gelir bu sofrada, anlatır, anlatır…

Gönlünüze anahtar olacak sofralarda buluşmak dileği ile…

Ettiğimiz her sohbette konuşma dilimiz farklıdır. Bu dili konuştuğumuz kişiye ve sohbet ettiğimiz ortama göre ayarlarız, yerine göre dilin kemiği oluverir bir anda. Nasıl ki her sohbet ortamının bir adabı bir dili varsa rakı içmenin de bir adabı vardır, rakı içmek bir kültürdür. Bu öyle bir kültürdür ki taa eskilere dayanır, zamanın ‘Gedikli Meyhane’lerine…

Necip Mirkelamoğlu Rakıname’sinde ne de güzel demiş,

İçmesini bilene, zevk-u sefadır,

İçmeyi bilmeyene, cevr-ü cefadır rakı.

Bir münasip mikdarı, muhabbet anahtarı,

Kaçırırsan ayarı, can’a ezadır rakı.

Rakı içileceği zaman sofralar kurulur, öyle kuru kuru içilmez; rakılar doldurulur, hepsi aynı hizada olacak şekilde; bardaklar tokuşturulur, sonra bardaklar bir kez masaya vurulur… Başlasın sohbet. Bu sohbet bilindik sohbetler gibi değildir, ağızlar değil gönüller konuşur bu sohbette. İşte böyle bir şeydir rakı içmek.

Boğazın ışıkları gözlerimize, Arnavutköy’ün samimiyeti gönlümüze meze olduğu bir günde rakılarımızı tokuşturmak dileği ile.

Arnavutköy…  1850’lerden bu yana uzanan tarih kokulu bir yerleşim yeri.  Rumların ve Türklerin birlikte huzur içinde herkesin birbirini tanıdığı ve selamlaştığı ‘’ Günaydın ‘’ ile başlayıp ‘’ İyi akşamlar! ‘’ ile biten muhteşem günlerin yaşandığı Boğaz’ın en güzel yerleşim yeri…

Peki Arnavutköy ismi nereden geliyordu?

Biz burada sizinle rivayetlerden birisini paylaşmak istedik;

Eski dönemlerde bu bölgede yaşayan Arnavut bir köylü Arnavutköy’ün isim babası olarak bilinir. Şöyle ki; bölge en eski dönemlerinden bu yana Edirne’ye ve dolayısıyla Avrupa’ya gidiş güzergâhı üzerinde yer almıştır. Yol üzerinde oluşu ve burada bir Arnavut’un yaşamasından dolayı bu güzergâhtan geçenler zamanla bu mevkiye Arnavut’un Köyü ismini takmışlardır. Geçen süre içerisinde de “Arnavut’un Köyü” “Arnavutköy” olarak değişmiş ve halkın diline bu şekilde yerleşmiştir.